Σε αυτό το μικρό σώμα πόσο εύγλωττα είναι γραμμένη η αγάπη για το ποδήλατο, για το πετάλι… στους τεντωμένους ώμους, στις γυμνές πατούσες και στο σφιχτοπιασμένο τιμόνι.
Αλλά δεν ζηλεύω αυτό.
Ζηλεύω που δεν τον νοιάζει τον μικρό που το ποδήλατο είναι τέσσερα νούμερα, να μη σου πω και πέντε νούμερα μεγαλύτερο από το μπόι του.
Ζηλεύω που η σέλα του έρχεται στους ώμους, κι όμως καθισμένος στον αέρα έχει κιόλας κατακτήσει το πετάλι.

Πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να επιθυμεί βαθιά να είναι η ζωή μου ακριβώς στα μέτρα μου, κομμένη και ραμμένη πάνω στη βολή μου, σχεδιασμένη για τις ευαισθησίες μου, να ακολουθεί τις επιθυμίες και τις προσδοκίες μου, να ταιριάζει με τα επίσημα δεδομένα μου, να είναι καλοσχεδιασμένη πάνω μου και προβλέψιμη όσο πάει…

Ναι, αλλά πώς θα καινουργιωθώ κι εγώ;
Πόσο τη θέλω την καινοτομία σε όλα μα όλα όσα με εξυπηρετούν. Και την πληρώνω ακριβά την καινοτομία στο κινητό που μου ψήνει καφέ, στο πλυντήριο που φτιάχνει και παστίτσιο, στην πανάκριβη κρέμα σώματος που στρώνει το χαλικάκι και το κάνει βελούδο και στο ρολόι που κάνει και καρδιογράφημα. Και πες μου...πώς γίνεται να μη με ενδιαφέρει η καινοτομία στον εαυτό μου τον ίδιο.
Το αυτοκίνητο δε διανοείσαι να μην το πας για σέρβις, το μυαλό το αφήνεις στην τύχη του… ασυντήρητο.
Και συντήρηση για το μυαλό και την ψυχή είναι το άγνωστο, το πρωτόγνωρο, αυτό που σε ξεπερνά, που είναι άλλο νούμερο από ό,τι μέχρι τώρα έχεις συνηθίσει.
Τότε είναι που προχωράς, κάνεις καινούριες σκέψεις, κοιτάς από άλλα παράθυρα, αλλάζεις τους χάρτες σου και βγαίνεις σε νέα μέρη.

Ίσως όμως όλο αυτό να έχει μια προϋπόθεση: το να μην αναζητάς την τελειότητα αλλά την πρόοδο. Η τελειότητα σε εγκλωβίζει στο ανικανοποίητο και στις διαρκείς προσδοκίες για ό,τι δεν έχεις ή δεν είσαι. Η πρόοδος κρύβει μέσα της τόση ελπίδα για τις επόμενες καλύτερες και γενναίες πεταλιές, σε μέρη ανεξερεύνητα της ζωής και του εαυτού.