Πώς φοράς στο κεφάλι σου τις αναμνήσεις σου; Και πώς τις κουλουριάζεις γύρω από τον εαυτό σου;
Και πώς στερεώνεις στο κεφάλι σου τα όμορφα:
Τα ηλιοβασιλέματα
Τα πιασμένα χέρια
Κάτι καλοκαίρια περίφημα
Τότε που πήρες το αίμα σου πίσω
Που έχασες τα κιλά και ξαναμπήκες στο άσπρο παντελόνι
Που έφαγαν τη σκόνη σου κάποιοι που δεν σε πίστευαν

Όμως, λέω στον εαυτό μου, πως υπάρχουν και οι κρυμμένες αναμνήσεις, χωμένες πολύ βαθιά, σε μέρη όπου μπορούν να ξεχαστούν με την ησυχία τους, σκεπασμένες με όσα περισσότερα γίνεται άλλα ωραία πράγματα, έτσι που να μη φαίνονται, στριμωγμένες μέσα μέσα, στις εσωτερικές τσέπες, στις βαλίτσες της ψυχής…όπως:
Η μεγαλύτερή σου αποτυχία
Η τραγική σου κι ασυγχώρητη γκάφα
Που ένα όνειρο που είχες σε προσπέρασε
Τότε που προδόθηκε η εμπιστοσύνη σου
Που κάποιος σου γύρισε την πλάτη
Που ένα όνειρο που είχες τέλειωσε
Που απογοήτευσες ο ίδιος τον εαυτό σου
Που μια προσπάθειά σου έμεινε επίμονα άκαρπη
Τα πρόσωπα που αλλιώς τα περίμενες κι αλλιώς τα είχες φανταστεί

Ναι και τότε δεν ήταν…που διαπίστωσες απλά ότι δεν ήταν το τέλος του κόσμου;
Λίγο είναι;
Υπάρχει σπουδαιότερο συμπέρασμα στη ζωή, από το ότι η γη συνεχίζει να γυρίζει;
Ότι εκ των υστέρων τίποτα δεν τέλειωσε παρά ίσως και να ήλθε μια άλλη αρχή;
Ότι μέσα στα μπουμπουνητά και τις αστραπές έμαθες να φέρνεις βόλτα το τιμόνι της ζωής σου;

Και μήπως αυτά τα περιστατικά δεν γέννησαν την τόλμη σου;
Και μήπως δεν τους οφείλεις το κουράγιο σου;
Και την ικανότητά σου ακόμα και μετά από ένα γκρέμισμα… να απορείς που μπορείς και πάλι να γελάς με χαχανητά;

Κι αν με ρώταγε κάποιος πώς μπορεί να βρει τη δική του υπερ-δύναμη, σαν άλλος ήρωας της Marvel, θα του έλεγα να ψάξει στο σεντούκι με τις μεγάλες καταστροφές της ζωής του, με τις οδύνες και τα μπουμπουνητά. Το πιο σπουδαίο μας δίπλωμα το πήραμε από ένα σχολείο κρυφό και απρόσμενο, κι ας μην μπορούμε να το κορνιζάρουμε σε τοίχο…!